Biechowo, to miejscowość leżąca we wschodniej części ziemi poznańskiej, 10 km od Wrześni, na historycznym szlaku z Poznania do Kalisza i Jarocina. Przybywający tutaj pielgrzymi mówią, że jest to miejsce dotknięcia tajemnicy, przemieniającej mocy, nowej nadziei iradości serca. W bliskości Maryi można bowiem lepiej odnaleźć i zobaczyć siebie, swoje życie, swoją codzienność. Można równocześnie doświadczyć ciszy, wktórej mówi sam Bóg. I rzeczywiście, do Sanktuarium w Biechowie już od przynajmniej trzech wieków przybywają liczni pątnicy. Ludzie reprezentujący różne grupy wiekowe, środowiska społeczne i zawodowe, mieszkańcy wielkich aglomeracjii małych wiosek wędrują do Matki Bożej Pocieszenia, aby Jej zawierzyć różne tajemnice swojego życia, przedłożyć prośby i błagania, dziękować za łaski idary albo po prostu być z Nią, choćby tylko przez kilkadziesiąt minut... 

Trochę historii 

Najstarsze źródła historyczne, w których można odnaleźć informacje o Biechowie, wspominają o istnieniu w tym miejscu pierwszej wspólnoty parafialnej już w XI wieku. W tym samym czasie wybudowano w Biechowie pierwszy, wówczas oczywiście drewniany kościół pw. św. Piotra. Od zarania Biechowo było królewszczyzną i to królom prawdopodobnie zawdzięczać należy fundację drewnianego kościoła, grodowego pw. św. Piotra, który dziś już nie istnieje. Ufundowany został przez  ówczesnychmożnowładców, do których należały tutejsze dobra.  

W 1252 roku w dokumentach potwierdzony jest gród kasztelański, który istniał, aż do rozbiorów. Gród biechowski pełnił ważną rolę na trakcie z Poznania do Lądu przez Giecz i ktowie czy historia jego powstania nie wiąże się ściśle z upadkiem grzybowskiego grodu. Gród dzisiaj to niewielkie uprawiane wzniesienie za gospodarstwem nr 42 ok 1 km od klasztoru. Ongiś gród wznosił się na półwyspie jeziora Sitkowiec, któreosuszone zostało w XIX wieku przez zaborców. Jezioro liczyło ok. 4 km długości i ok 1 km szerokości i rozciągało się południkowo. Dziś w jego południowej części pozostało kilka stawów, a na całej powierzchni gęsta sieć melioracyjna. Grodzisko biechowskie to pierścieniowata konstrukcja o obwodzie ok 450 m. Niwelacji wałów dokonano w XIX wieku, kiedy to wywożono z nich ziemię osuszając jezioro. Ok 100 m na wschód od grodziska odkryto fundamenty budowli - prawdopodobnie fundacji królewskiej kościoła pw. św. Piotra. 

Później przeszły one we władanie prywatnych właścicieli - Doliwów z Dębna i Biechowa, by w końcu XVI wieku znaleźć się w rękach luteran. Ci ostatni nie dbali już o świątynię i doprowadzili ją do takiego stanu, że gdy po prawie stu latach została zwrócona katolikom, trzeba ją było rozebrać i zbudować od nowa.  

W 1718 roku kolejny właściciel Świętosław Smarzewski sprowadza Filipinów ze Świętej Góry w Gostyniu i obdarował ich dobrami ziemskimi, którzy opuszczają Biechowo w roku 1804. Zaczęła się budowa nowego kościoła. Niestety, w jej trakciepopełniono poważne błędy konstrukcyjne i budowla zaczęła popadać w ruinę. Prace rozpoczęto więc od nowa. Trudności nadal nie omijały tego miejsca. Gdy wszystko było już gotowe, na nowym kościele spalił się dach i poważnie ucierpiała konstrukcja świątyni.  

Dopiero po kapitalnym remoncie w 1770 roku stojący do dzisiaj kościół w Biechowie zyskał swój późno barokowy wygląd. Kościół o cechach barokowych wzbogacił się w II poł. XVIII wieku w dwie, niskie wieże umieszczone symetrycznie w elewacji wejściowej. Obeliskowe ich zwieńczenia to XIX wiek. 

Parafia byłapoczątkowo pod wezwaniem św. Piotra, do którego dodano nieco później św. Pawła, a w XVI wieku także Matkę Bożą. Dzisiaj parafia w Biechowie jest pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.